Түркия - Қазақстан кездесуі. Ай, бұрынғы сарынға салып, бетіміз қарайып қайтпасақ болды деген үмітке үйренісіп-ақ қалған біздің құрамаға бұл бір ауыр тиді-ау!!! Бұрын түріктерден масқара боп ұтылып, біраз тәсі қайтқан ойыншылар мен жанкүйерлер бұл жолғы едәуір қарсылықты көріп тіптен тең нәтиженің иісін де сезіп қалған еді, енді не қуанарымызды, не мұңаярымызды білмей дал болудамыз. Алғашқы да Йылмаздың Мокинді мойындатқанынын голын көріп, түріктердің кезекті гол салу атты сериясы басталды деп демімізді бір тартқан болатынбыз. Алайда Ұлан сынды ұлымыздың оң қапталдан оңдырмай тепкен добы қақпа ішінен табылған да қуанышымызда шек болмады. Тіпті бұл аз десеңіз, Гридин түрік қақпашысын бірнеше рет жалғыз торуылдап қайтты. Мұндай тегеурінді әсте күтпеген Хиддинк тәлімгерлері де ашуға қамшы баса бастаған болатын. Тек қосымша уақытта Тұран бұл көңіл-күйіміздің астан-кестеңін шығарды. Оның асырған айып добы біздің қақпаның торын бір бүлкілдетіп тастады. Міне, осылайша жеңіске бергісіз жеңілістің ащы дәмін тартқан қазақтар өздерінің қалпақпен ұрып алар қарсылас емес екенін бір танытып тастады. Бұл орайда Беранектің де еңбегі зор. Әзірбайжанды әлсіретіп, түріктерді бір тітіркендіріп жіберген ұлттық құрама енді ғана тірілгендей болды. Алаш жұртын бір асқақтатып тыстады.