- Ең үлкен мансаптық жетістігіңіз қандай?
- Бұл біздің футбол қауымдастығымыздағы құрмет. Осы уақытқа дейін сол баяғы адамдар, біз бәрімен сөйлесеміз, құрметпен, бір-бірімізбен көрісіп тұрамыз. Бұл алаңда және одан тыс жердегі ең үлкен жетістік.
- Сіздің мансабыңызда қандай қиындықтар болды?
- Мен "Ростовқа" барғанда ұлтшылдықты кездестірдім. Менің есімде, қорғаушы төреші көрмей тұрғанда, менің бауырыма соққы жасады. Олар маған өтірік істеп жатсың деп айтты. Ол кезде кейбір ойыншылардың өздері Ресейден емес еді. Енді, әрине, қазір олай емес.
- Ақтөбеде бұл жағдай қалай басталды?
- Мұның бәрі қарыздардан басталды. Ойыншылар долларға байланған келісімшарттарға қол қойды. Содан кейін бір сәтте доллардың өсуіне байланысты оларға екі есе көп төлеуге тура келді. Мұның бәрі жинақталды, сот басталды, іс жүргізілді. Келгеннен кейін мен барлығын бөлшектеуіме тура келді.
- Біздің футбол әкімдерге байланысты ма?
- Сондықтан олар негізінен бір жылға келісімшарт жасайды. Себебі бір күні футболды ұнатпайтын әкім келуі мүмкін. Келісімді бұзу керек. Біздің клубтар жеке меншік болған кезде, жағдай басқаша болады. Ия, ақша аз, бірақ ойыншылардың жайлап шетелге барғысы келеді. Мұнда футболды жақсы көретіндер ғана қалады.
- Қызметкерлердің маңыздылығы неде?
- Ақтөбеде осындай жағдай болды. Әкімші 400 мың теңге жалақы алды. Олар неге бұлай деп сұрады. Мен өз қалағаныңды алуға болады деп жауап бердім, ол бір күн жұмыс істейді және кетеді. Мысалы, ойыншы барлық киім-кешегін тастайды, әкімші оны қайта алып, жуады, содан кейін қайтадан сөрелерге іліп қояды, сонымен қатар доптар мен қалған заттарды да солай істейді. Бірінші лигадағы ұйымдастыру Премьер-лигадағыдай болуы керек. Тағы бір мысал, автобус жүргізушісіне клубтың белгісі берілмеген, бірақ ол клубтың бет-бейнесі. Беретін болса, бес жылда бір рет. Содан кейін олар наразы болады. Біз алдымен жағдай жасауымыз керек. Клубтың барлық қызметкерлері топтың игілігі үшін бірге жұмыс жасауы керек.
- Сіз «Мұханов менің футболдағы әкем» дедіңіз, неге ол?
- Мүмкін, ол «Ақтөбеде» футболшылар мен жанкүйерлерге ұнайтын футбол түрін үйреткендіктен шығар. Қазіргі тики-таканы айту секілді. Мен Владимир Васильевичпен және оның отбасымен жақсы қарым-қатынастамын. Карантин біткен кезде ол мені қонаққа шақырды.
- Неліктен "Ақтөбе" «Ертіс» секілді банкротқа ұшырамады?
- Банкротқа ұшырау оңай. Клубты толығымен аймақ қаржыландырады. Қарыздарды әлі де облыстың қаржы басқармасы береді. Мен Павлодардағы жағдайды толық білмеймін. "Ертісте" ештеңе жоқ, сондықтан ақша беретін ешкім жоқ.
- Бапкер болу немесе директор болу жоспарыңызда бар ма?
- Әрқашан үйрену керек. Мен алдымен бір бапкердің көмекшісі боламын деп ойладым. Мен Димитар Димитровтан немесе Талғат Байсуфиновтен штабына кіруді сұрап, содан кейін тәжірибе жинағым келді. Бірден директор болғым келмейді. Қазақстан ұлттық құрамасын басқару? Неге болмасқа? Бірақ мен тәжірибесіз келе алмаймын. Патриотизмнің жалғыз өзі бұған аздық етеді. Жоспарлар бар, көптеген жобалар бар, бірақ мен өзім үшін футболда жұмыс істегім келеді.
- Қазақстан құрамасының капитаны болу қандай сезім?
- Ұлттық құрамада ойнау - өзін сыйлайтын кез-келген футболшы үшін ең басты арман. Ұлттық құраманың ойыншысы ретінде мен барлық күш-жігерімді алаңға бердім. Пайперс пен Красножанның басшылығымен командада жағымды ахуал болды. Мен оны сағындым. Пайперс менталитетті өзгертті, біз үздік командаларға қарсы ойнаудан қорықпадық. Бәрі Арно командасына ұмтылды, тіпті жарақат алса да. Бірде Голландиядағы оқу-жаттығу жиынында бізге керек емес заттарды алуды бұйырды. Бізді әскери базаға апарды, өзеннен өттік, жүгірдік, велосипедпен жүрдік. Көңілді болды, ол біз қонақүйде отырмас үшін осының барлығын ойлап тапты.
- Неліктен біздің жанкүйерлер барларға барып, еуропалық футбол көреді, бірақ біздің матчтарға бармайды?
- Қазір барларға көбіне қандай да бір команданы ұнататындар келеді. Жақсы жағы, әрине, ойын-сауық, сурет, стадион. Біздің адамдар футболды жақсы көреді, олар өздері үшін ойнайды, ұлттық құрамаға келеді, бірақ чемпионат матчтарына баратын адамдар аз.
